Η ΑΣΠΙΣ συλλέγει διάφορα ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία του νέου ελληνικού έθνους για τις δύο πρώτες καθοριστικές φάσεις της ιστορίας του. Πρώτη είναι το Βυζάντιο, και δεύτερη φάση η Τουρκοκρατία.
*** Περί πηγών, ιστορίας και λαογραφίας. ***
Η μελέτη των ανθρωπίνων πράξεων ενός λαού και γεγονότων του παρελθόντος, πέραν της ευχαρίστησης της εκμάθησης, μπορεί να αποτελέσει και δίδαγμα, με παραδείγματα προς μίμηση και προς αποφυγήν, για τους απογόνους του. Στην ιστορία έρχεται να ταιριάξει και η λαογραφία που έχει ως στόχο να εξετάζει τις κατά παράδοση, δια λόγων, πράξεων ή ενεργειών εκδηλώσεις του ψυχικού και κοινωνικού βίου ενός λαού. Οι πρωτογενείς πηγές είναι τα κείμενα που τα έγραψαν οι άνθρωποι που έζησαν την εποχή που μελετάμε και από αυτές μαθαίνουμε άμεσα τα γεγονότα όπως συνέβησαν, χωρίς τη παρεμβολή και επεξεργασία των μετέπειτα ιστορικών. Η πηγή δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης του γεγονότος και είναι αναγκαίο σήμερα το κάθε τι τουλάχιστον ιστορικό, να συνοδεύεται με την πρωτογενή πηγή του για την αποφυγή συγχύσεως, παραπλάνησης, ημιμάθειας και ψεύδους.
*** Τι είναι το Νέο Ελληνικό Έθνος και ποιό το σύνηθες όνομά του; ***
Επειδή δημοσιεύονται πρωτογενής πηγές, ο αναγνώστης μπορεί να παραξενευτεί με τη χρήση του όρου «Ρωμαίος» για το έθνος που μελετάμε. Γι’ αυτό είναι χρήσιμο να εξηγηθεί συνοπτικά ποιο ήταν αρχικά το όνομα του νέου ελληνικού έθνους και η εξέλιξή του. Τα παρακάτω δεδομένα, θα είναι ένα αντικείμενο εκτενής μελέτης της Ασπίδας.
Η ύπαρξη του νέου, που είναι κοινώς αποδεκτή, προϋποθέτει και το αρχαίο. Το αρχαίο είναι αυτό που κοινώς ονομάζουμε «αρχαίοι Έλληνες», ενώ το νέο ελληνικό έθνος προκύπτει από την αναδιαμόρφωση που εξελισσόταν τους πρώτους μετά Χριστόν αιώνες. Τότε που οι Έλληνες στο γένος εκχριστιανίστηκαν και το κέντρο της ρωμαϊκής εξουσίας μεταφέρθηκε σε μια ελληνική περιοχή, άλλαξαν το όνομά τους σε «Ρωμαίοι», σε αντιδιαστολή με τον όρο Έλλην που σήμαινε πια ειδωλολάτρης. Οι μετέπειτα εξελίξεις επίσης συνέχισαν την διαμόρφωσή του υπό την επίδραση α) κυρίως της νέας θρησκείας, που διαπότισε ισχυρά και διαχρονικά όλο τον κοινωνικό και πολιτικοστρατιωτικό βίο του, β) του συστήματος διοίκησης της ρωμαϊκής εξουσίας το οποίο περιήλθε τελικώς στα χέρια του κυρίαρχου πληθυσμού της περιοχής και γ) της επιλεκτικής συνέχισης της αρχαίας ελληνικής δημιουργίας.
Έτσι ήδη από τον 7ο αι. κυριαρχεί στην Ανατολική Μεσόγειο ένας λαός που αυτοαποκαλείται κυρίαρχα «Ρωμαίοι» ενώ από τους υπόλοιπους ευρωπαίους «Graeci», διαφοροποιείται από τους εξ Ιταλίας Ρωμαίους αλλά και από τα υπόλοιπα έθνη που είναι υπήκοοι στο κράτος του. Συνεχίζει τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία με κέντρο τη Νέα Ρώμη, Κωνσταντινούπολη περνώντας μερικούς αιώνες διεθνούς φήμης και ισχύος, και κατακτάται ολοκληρωτικά από τους Οθωμανούς τούρκους τον 15ο αι.
Με βάση τις πηγές, αυτοί που αποκαλούμε σήμερα «Έλληνες» της Τουρκοκρατίας αυτοαποκαλούνται κυρίαρχα επίσης «Ρωμαίοι» αλλά και «Γραικοί» ή «Έλληνες», θεωρούν τον εαυτό τους και είναι απόγονοι τους γένους των Ρωμαίων που σήμερα τους αποκαλούμε «Βυζαντινούς» ενώ περηφανεύονται και για το αρχαίο ελληνικό ένδοξό τους παρελθόν, έχοντας όμως μια συγκεχυμένη εικόνα για αυτό. Απόγονοι του λαού αυτού (με τις όποιες προσμίξεις) είναι η πλειοψηφία των κατοίκων του Βασιλείου της Ελλάδος και μετέπειτα της Ελληνικής Δημοκρατίας μέχρι τις μέρες μας.
Το νέο λοιπόν, αποτελεί ως ένα βαθμό συνέχεια του αρχαίου, διαμορφωμένο με τις εξελίξεις της εποχής, και η αρχή του τοποθετείτε τους πρώτους αιώνες της Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως. Σε όλα τα ξένα και ελληνικά λεξικά της Τουρκοκρατίας το «Ρωμαίος» μεταφράζεται ως «Γραικός» ή «νέος Γραικός» και το αντίστροφο, «ρωμαίικα» τα «νέα ελληνικά», «ρωμαίικο» το κάθε τι «νέο ελληνικό». Το όνομα «Έλληνας» το μεταχειρίζονται κυρίαρχα οι λόγιοι για τους συγχρόνους τους ομόφυλούς τους «Ρωμαίους», ήδη από τον 11ο -12ο αι. (χωρίς πια να παραπλανά) μέχρι και τα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Από τότε το «Έλληνας» έρχεται να αντικαταστήσει το «Ρωμαίος» (ή Ρωμηός), και να επικρατεί μέχρι τις μέρες μας.
Η ΑΣΠΙΣ, λοιπόν, έρχεται να ρίξει φως στο χαρακτήρα, την ταυτότητα, το όνομα, το κοινωνικό και πολιτικοστρατιωτικό καθημερινό βίο, τα ήθη, έθιμα, τις παραδόσεις, τα παραμύθια και άλλα λαογραφικά στοιχεία, τα ιδανικά, τα προτερήματα και ελαττώματα του γένους των Ελλήνων την περίοδο του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας, καθώς αυτές οι δύο περίοδοι συγκρότησαν και καθόρισαν τον νέο χαρακτήρα των Ελλήνων, αλλά και επειδή είναι πολύ λιγότερο μελετημένες σε σχέση με την αρχαία. Κύριο μέλημα είναι η παρουσίαση πρωτογενών πηγών και η ανάδειξη στοιχείων που τείνουν να ξεχαστούν σκόπιμα και μη, συμβάλλοντας στην προστασία του παραδοσιακού ελληνικού χαρακτήρα.
***
ASPIS collects various historical and folklore elements of the new Greek nation for the first two decisive phases of its history. The first is Byzantium, and the second is the Turkish occupation.
*** About sources, history and folklore. ***
Studying the human actions of a nation and the events of the past, in addition to the pleasure of learning, can also be a lesson, with examples to imitate and to avoid, for its descendants. Folklore, which seeks to examine the traditional manifestations and actions of a nation's mental and social life, also fits into history. The primary sources are the texts written by the people who lived during the time we are studying, and from these we immediately learn the facts as they happened, without interfering and editing later historians. The source leaves no room for disputing the fact and today it is necessary, at least at the historical events, to be followed by them primary source in order to avoid confusion, misleading, half-learned and false.
*** What is the New Greek Nation and which is its usual name? ***
Because primary sources are published, the reader may be surprised by the use of the term "Romaioi" for the nation that we are studying. It is therefore useful to briefly explain what was originally the name of the new Greek nation and its evolution. The following data will be the subject of extensive study at ASPIS.
The existence of the new, which is commonly accepted, presupposes the ancient. The ancient one is what we commonly call "ancient Greeks", while the new Greek nation derives from the remodeling that took place in the first centuries after the born of Christ. When the Greeks were converted to Christianity and the center of Roman power was transferred to a Greek territory, they changed their name to "Romaioi", as opposed to the term “Hellen” which meant the pagans.
Subsequent developments also continued its formation under the influence of (1) mainly the new religion, which strongly and permanently soaked through all of its social and political militaristic life, (2) the system of administration of Roman rule that eventually fell into the hands of the dominant population, and (3) the selective continuation of ancient Greek creation.
So, already, from the 7th c. dominated in the Eastern Mediterranean a nation who call themselves mainly "Romaioi" while by the other Europeans called "Graeci", it is distinguished from the Romans from Italy but also from the nations that are citizens of its state. It continues the Roman empire centered in New Rome, Constantinople, spanning several centuries of international fame and power, and was completely conquered by the Ottoman Turks in the 15th century.
According to sources, those who we today call "Hellenes" of the Turkish occupation, call themselves also mainly "Romaioi" but also “Graikoi” or “Hellenes”, consider themselves to be, and are, descendants of the “Romaioi” who today we call them "Byzantines" while also boasting of the ancient glorious Greek past, but having a confused view of it. Descendants of this people (with any mixes) are the majority of the inhabitants of the Kingdom of Greece and later the Hellenic Republic until today.
The new, then, is to a certain degree a continuation of the ancient, shaped by the developments of the time, and its beginning date back to the first centuries of the Empire of Constantinople. In all the foreign and Greek dictionaries of the Turkish Occupation, "Romaioi" is translated as “Greek” or “new Greek”, and vice versa, the language “Romaiika” is the “New Greek” language, “Romaiiko” is everything “new Greek”. The term "Hellenes" has been used mainly by scholars for their contemporary of the same race "Romaioi" as early as from 11th-12th centuries (no longer is misleading) until the years of the Greek Revolution of 1821. Since then the "Hellenes" has come to replace the "Romaioi" (or Romioi), until today.
ASPIS, therefore, sheds light on the character, identity, name, social and military everyday life, morals, customs, traditions, fairy tales and other folklore elements, ideals, and advantages and disadvantages of the Greeks during the Byzantium and Turkish occupation, as these two periods formed and defined the new character of the Greeks, but also because they are much less studied than the ancient one. The main concern is the presentation of primary sources and the emergence of elements that tend to be deliberately or unintentionally forgotten, contributing to the preservation of traditional Greek character.
***
АСПИС собирает
различные исторические и фольклорные элементы ново- греческой культуры первых
двух решающих этапов своей истории. Первый - Византия, а второй - турецкая
оккупация.
*** Журнал о источниках, истории и
фольклоре.***
Изучение
различных действий людей и событий прошлого, помимо увлекательного обучения,
также может быть уроком и примером для подражания, но также примером чего нужно
избегать в будущем.
В этом журнале
прекрасно сочетаются фольклор и история греческого народа, а именно традиции,
обычаи и поговорки, которые вошли в историю народа.
Первоисточниками являются тексты, написанные
людьми, которые жили в то время, и из них мы узнаем факты, которые произошли, без
вмешательства историков. Источник не позволяет оспаривать факты, и в наше
время, необходимо каждый исторический текст сопровождать его первоисточником,
чтобы избежать путаницы и введения в заблуждение.
*** Что такое Ново-Греческая нация и как ее
обычно называют? ***
Поскольку
используются первоисточники, читатель может быть удивлен использованием термина
«Ромэос», для эпохи, которую мы изучаем. Поэтому полезно кратко объяснить, какое
первоначально было название ново - греческой нации и ее эволюции.
Следующие данные
будут предметом всестороннего изучения журнала Аспис. Существование нового,
предполагает и существование древнего. Древний период - это то, что мы обычно
называем «древне – греческая культура», в то время как новая греческая нация
происходит от изменений, которые произошли в первые столетия после Христа.
Когда греки были
обращены в христианство и центр римской власти был перенесен на греческую
территорию, они изменили свое имя на «Ромэи», в отличие от термина «Эллин», что
означало идолопоклонство. Последующие события также продолжали свое
формирование под влиянием (1) главным образом новой религии, которая сильно и
постоянно насыщала всю социальную и
политическую жизнь; и (2) также под влиянием системы управления Рима, которую
перенял император Константин и привнес в Грецию.
Так с 7 в. в
Восточном Средиземноморье преобладают люди, называющие себя преимущественно
"Ромэос", в то время как другие европейцы называют их "Греки",
они отличаются от римлян из Италии, а также от жителей тех регионов разных
национальностей. Продолжается Римская империя с центром в Новом Риме -
Константинополе, который охватывает несколько столетий международной славы и
власти, был полностью завоеван
турками-османами в 15-м веке.
Согласно
источникам, те, кого сегодня называем «Греками» турецкой оккупации, они также
называют себя преимущественно «Ромэи», но также и Греками, они являются потомками Ромэйцев, которых
сегодня называем «Византийцы», а также гордятся своим древним славным прошлым. Потомки
этого народа составляли большинство жителей Королевства Греции, а затем и
Греческой Республики по сей день.
Таким образом,
новое в определенной степени является продолжением древнего, сформированного
событиями того времени, и его начало восходит к первым векам
Константинопольской империи. Во всех иностранных и греческих словарях турецкой
оккупации, «Ромэос» переводится как Грек и наоборот, Ромэйский язык – это ново
- греческий, и Ромэйское – это что либо ново-греческое.
Название
"Эллинас" использовалось преимущественно только учеными, для
обозначения греков той эпохи, которых тогда называли "Ромэос", с
11-12 в. вплоть до греческой революции 1821 года. Только со времен греческой
революции, вошел в обиход термин «Эллинас», и он пришёл на смену термину «Ромэос»,
который мы используем и по сей день.
Таким образом, АСПИС
проливает свет на характер, личность, имя, социальную и повседневную жизнь,
нравы, обычаи, традиции, сказки и другие элементы фольклора, идеалы, сильные
стороны и недостатки греческого народа во время Византии и турецких окупаций,
так как эти два периода сформировали и определили определенный характер греков,
но также и потому, что эти периоды гораздо
менее изучены, чем древне - греческий. Основная задача заключается в предоставлении
первоисточников, которые, как правило, преднамеренно или непреднамеренно
забываются, способствуя сохранению традиционных греческих особенностей.
